Η εμφάνιση της πανδημίας άλλαξε άρδην το εργασιακό τοπίο, καθώς όσες εταιρείες δεν οδηγήθηκαν σε προσωρινό κλείσιμο, έπρεπε να βρουν εναλλακτικούς τρόπους εργασίας για να συνεχίσουν την λειτουργία τους.
Την λύση για μια ακόμα φορά την έδωσε η τηλε-εργασία, η οποία επέτρεψε σε πολλές εταιρείες να συνεχίσουν την λειτουργία τους και δημιούργησε με την σειρά της προβλήματα για τα οποία το εργατικό δίκαιο δεν είχε προβλέψει και συμπεριλάβει.
Αποτέλεσμα της τηλε-εργασίας ήταν σε πολλές περιπτώσεις ο μεγάλος φόρτος εργασίας των εργαζόμενων, η πλήρης απουσία ιδιωτικού και προσωπικού χρόνου ενώ κάποιες φορές η μεταφορά της δουλειάς στο σπίτι έγινε με έξοδα του ίδιου του εργαζόμενου, ο οποίος αναγκάστηκε να στήσει μια λειτουργική θέση εργασίας στο σαλόνι του.
Αρκετές εταιρείες προχώρησαν στην επιδότηση αγοράς υπολογιστών ή ακόμα και των απαραίτητων επίπλων για την δημιουργία γραφείου στο σπίτι, ενώ ακόμα περισσότερες φρόντισαν να παρέχουν οι ίδιες τον απαραίτητο τεχνολογικό εξοπλισμό.
Μια παλιότερη απόφαση δικαστηρίου τη Ελβετίας όμως, η οποία πέρασε στα μικρά γράμματα το 2019 που εκδόθηκε, δημιουργεί νέα δεδομένα και προηγούμενο στις εργασιακές σχέσεις. Στις 23 Απριλίου 2019, το Ανώτατο Δικαστήριο της Ελβετίας, αποφάσισε ότι εάν ένας υπάλληλος απαιτείται να εργαστεί από το σπίτι, η εταιρεία πρέπει να πληρώσει ένα μερίδιο του ενοικίου. Με την απόφαση αυτή ο εργαζόμενος απέκτησε το δικαίωμα μηνιαίας επιδότησης ενοικίου το οποίο στην περίπτωση του έφτασε τα 170 περίπου ευρώ, επειδή η εταιρεία μπόρεσε να εξοικονομήσει χρήματα από την μίσθωση γραφείου.
Όπως αναλύουν νομικοί κύκλοι, «Ο εργοδότης πρέπει να αποζημιώσει την επαγγελματική χρήση του διαμερίσματός σας, εάν δεν διαθέτετε κατάλληλο χώρο εργασίας» και το συγκρίνουν με τις περιπτώσεις που η εταιρεία αποζημιώνει την χρήση του ιδιωτικού οχήματος του εργαζόμενου όταν αυτό χρησιμοποιείται για σκοπούς της εταιρείας.
Εκατομμύρια εργαζόμενοι περιμένουν ενίσχυση ενοικίου
Αν και η απόφαση του 2019 πέρασε σχετικά απαρατήρητη, ο ερχομός του κορωνοϊού άλλαξε τα δεδομένα σε παγκόσμια κλίμακα. Θα μπορούσε κάθε υπάλληλος που εργάζεται από το σπίτι να διεκδικήσει μέρος του ενοικίου του να πληρώνεται από την εταιρεία;
“Όχι ακριβώς” λένε οι νομικοί. Σύμφωνα με την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου της Ελβετίας, η εργασία από το σπίτι δεν σημαίνει αυτόματη συν-πληρωμή ενοικίου. Ένας αποφασιστικός παράγοντας είναι το εάν ένας εργαζόμενος πρέπει να εργαστεί εξ αποστάσεως ή επιλέγει να το κάνει. Αν μπορεί να εργαστεί στο γραφείο και επιλέγει να εργαστεί από το σπίτι, τότε δεν δικαιούται την συγκεκριμένη ενίσχυση.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, το δικαστήριο έχει γνωμοδοτήσει υπέρ της πληρωμής μέρους του ενοικίου σε υπαλλήλους εταιρειών οι εταιρείες στις οποίες εργάζονται δεν έχουν φυσική παρουσία στη χώρα.
Επίσης, η περίπτωση της πανδημίας είναι πολύ διαφορετική, καθώς δεν ήταν θέμα επιλογής της εταιρείας να ωθήσει τους υπαλλήλους της σε τηλε-εργασία, αλλά εθνική ανάγκη και απόφαση της κυβέρνησης να προστατεύσει τους πολίτες της.
Την ίδια στιγμή, η Ελβετία δεν ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οπότε η απόφαση του δικαστηρίου της δεν μπορεί να λειτουργήσει επίσημα σαν δεδικασμένο σε μια ευρωπαϊκή γνωμοδότηση, όμως αυτό δεν σημαίνει πως οι κατευθυντήριες γραμμές της απόφασης δεν μπορούν να βοηθήσουν την λήψη απόφασης δικαστηρίου μιας άλλης χώρας.
Σε κάθε περίπτωση, η απόφαση αυτή και όσα αυτή συνεπάγεται είναι ένα ακόμα δείγμα για τις αλλαγές που έχει φέρει η πανδημία σε εργασιακό και προσωπικό επίπεδο, οι οποίες μέχρι στιγμής δεν έχουν διερευνηθεί καθώς η απόλυτη προτεραιότητα κυβερνήσεων και επιστημόνων είναι να διασφαλίσουν την υγεία των πολιτών τους και την πρόσβαση σε νοσοκομειακή περίθαλψη.
Όσο όμως ο ιός περνάει στην καθημερινότητα μας, ζητήματα σαν αυτό θα συνεχίσουν να αναδύονται και να προκαλούν αλλαγές σε κάθε επίπεδο.
