Παρά τις κυκλοφοριακές της δυσκολίες και τη γενικότερη αδιαφορία η οποία την περιβάλλει, η ποίηση φαίνεται πως είχε κατά τη διάρκεια της χρονιάς που πέρασε την τιμητική της. Το 2013 ήταν έτος συγκεντρωτικών εκδόσεων, με βιβλία τα οποία δημοσίευσαν ποιητές που έχουν φτάσει στην ωριμότητά τους. Η φετινή χρονιά, όμως, ήταν και χρονιά δημοσίευσης έργων νεότερων ή νέων δημιουργών, των οποίων η παρουσία στα ελληνικά γράμματα έχει ήδη αποσπάσει την προσοχή και τους επαίνους της κριτικής.
Προτού περάσουμε στις συγκεντρωτικές εκδόσεις, θα πρέπει να μνημονεύσουμε μιαν ανέκδοτη συλλογή του Γιάννη Ρίτσου, που υπό τον τίτλο «Υπερώον» (Κέδρος) προδίδει αμέσως την έγνοια του ποιητή για την κοινωνική και την πολιτική κατάσταση της Ελλάδας κατά την πρώτη δεκαετία της μεταπολίτευσης. Από τις συγκεντρωτικές εκδόσεις, θα ξεχωρίσουν τέσσερις περιπτώσεις. Το βιβλίο του Γιάννη Κοντού «Τα ποιήματα 1970-2010» (Τόπος) αποτελεί περιήγηση στους τόπους μιας σαραντάχρονης ποιητικής παραγωγής όπου κυριαρχούν η θυμωμένη στάση για όσα μας περιβάλλουν καθημερινά, αλλά οι εικόνες μιας πόλης η οποία μοιάζει βυθισμένη στο παράλογο.
Στο βιβλίο του Μιχάλη Γκανά «Ποιήματα 1978-2012» (Μελάνι), που καλύπτει την ίδια χρονική περίοδο, ο έρωτας και η φύση θα συναντηθούν με τον βαρύ βηματισμό της Ιστορίας σ’ ένα τοπίο όπου επικρατεί η αγωνία της ύπαρξης.
Ο Αλέξανδρος Ίσαρης ανήκει, όπως και οι δύο προηγούμενοι ποιητές, στη γενιά του 1970 και το βιβλίο του «Εγώ ένας ξένος. Ποιήματα 1967-2011» (Κίχλη) αποτυπώνει την πορεία ενός καλλιτέχνη ο οποίος θα θρηνήσει χαμηλόφωνα τη μοναξιά της τέχνης του και θα υπερασπιστεί μέχρι κεραίας τούς σκοπούς της. Προερχόμενος από τη γενιά η οποία ακολούθησε τη γενιά του 1970, ο Χάρης Βλαβιανός θα ανατρέξει με το βιβλίο του «Η εύθραυστη επικράτεια των λέξεων. Ποιήματα, σχεδιάσματα, μεταγραφές: 1991-2003» (Νεφέλη) στο μεγαλύτερο μέρος της ποίησής του για να μας θυμίσει τον τρόπο με τον οποίο θα συνδυάσει το αυτοβιογραφικό στοιχείο με έναν διαρκή προβληματισμό πάνω στα ζητήματα της γραφής.
Καιρός, όμως, να δούμε και κάποιες μεμονωμένες εκδόσεις. Ο Τάσος Γαλάτης, που ανήκει σε μια γενιά η οποία προηγήθηκε της γενιάς του 1970, τύπωσε φέτος δύο συλλογές: το «Φως του κόσμου» και τη «Νυχτερινή οξυγραφία» (αμφότερες στη σειρά «Λάλον ύδωρ» των εκδόσεων Τυπωθήτω). Ο ποιητής θα αναμετρηθεί εν προκειμένω με τον αδιέξοδο κύκλο τον οποίο χάραξε στη μεταπολεμική Ελλάδα η βία της Ιστορίας, εξανδραποδίζοντας ζωές και συνειδήσεις. Από τις νεότερες και τις νεανικές φωνές, αίσθηση έχουν κάνει ήδη, με την τόλμη, την πρωτοτυπία και την ανατρεπτική τους διάθεση, δύο ποιητικές συλλογές. Στο βιβλίο του «Εγκώμια» (Εκδόσεις Πατάκη) ο Δημήτρης Ελευθεράκης συνταιριάζει τον μύθο και την Ιστορία με τα αρχέτυπα της αρχαιοελληνικής ποίησης, αλλά και με τα πρότυπα της νεοελληνικής παράδοσης, για να καταλήξει σ’ ένα παιχνίδι το οποίο θα υπονομεύσει διακριτικά τα πάντα: την πίστη στις παλαιές αξίες, τον παχυδερμισμό με τον οποίο αντιμετωπίζονται τα σύγχρονα προβλήματα, όπως και την ευκολία με την οποία δημιουργούνται οι διανοητικές μόδες της εποχής μας.
Στο δικό του βιβλίο, που έχει τίτλο «Το σύνδρομο Σταντάλ» (Πόλις), ο Γιάννης Δούκας θα παίξει με το παραδοσιακό μέτρο και την ομοιοκαταληξία για να δείξει πως μπορούμε ακόμη να συνομιλούμε με τους παλαιότερους, αρκεί να το κάνουμε με θάρρος και έμπνευση.
ΠΗΓΗ: ΑΠΕ
