Αν υπάρχει μία αγορά, την οποία έχει διαταράξει πλήρως ο COVID-19 με απρόβλεπτες ακόμη διαστάσεις, αυτή είναι σίγουρα η αγορά εργασίας. Οι αλλαγές είναι καταιγιστικές, αφού συντελείται η μεγαλύτερη αλλαγή και ανακατανομή δεξιοτήτων, που συνέβη από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά.
Δεξιότητες που φαίνονταν “εντυπωσιακές” το 2019, μπορεί τώρα να είναι ήδη “εκτός μόδας”, ενώ ακόμη και αυτές οι δεξιότητες, που ήταν σε μεγαλύτερη ζήτηση στην αρχή της κρίσης, είναι διαφορετικές από αυτές που αναδύονται τώρα και από αυτές που αναμένονται στο μέλλον.
Η κρίση του COVID-19, που ξεκίνησε ως κρίση υγείας και έχει εξελιχθεί σε οικονομική και κοινωνική, δημιουργεί αυξημένη ζήτηση για μια σειρά από επαγγέλματα, που σχετίζονται με τις ψηφιακές τεχνολογίες. Ειδικότερα, παρατηρείται αυξημένη ζήτηση για ειδικούς της ασφάλειας στον κυβερνοχώρο, για αναλυτές δεδομένων και για προγραμματιστές λογισμικού και εφαρμογών.
Την ίδια στιγμή, δημιουργούνται νέα επαγγέλματα, όπως οι ιχνηλάτες προσωπικών επαφών, οι ελεγκτές συσκευών παρακολούθησης απόστασης και ελεγκτές θερμοκρασίας.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι εργαζόμενοι στον τομέα της Πληροφορικής και των Χρηματοοικονομικών υπηρεσιών είναι πιο πιθανό να αναμένουν καλύτερη εργασιακή ζωή μετά την κρίση, σε σύγκριση με εκείνους της Παραγωγής ή του Λιανικού Εμπορίου. Επίσης, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι εργαζόμενοι στον τομέα της Πληροφορικής είναι οι μοναδικοί που δεν βάζουν ως προτεραιότητα τη διακράτηση της εργασίας τους.
Η διακράτηση της εργασίας αποτελεί κορυφαία προτεραιότητα για τους εργαζόμενους σε όλες τις χώρες και κλάδους (91%), με εξαίρεση τους εργαζομένους στον κλάδο της Πληροφορικής, που εκτιμούν περισσότερο την ευελιξία.
Επανάσταση δεξιοτήτων
Αυτή την πραγματική “επανάσταση των δεξιοτήτων” διαπιστώνει η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα έρευνα της ManpowerGroup “Το Μέλλον των Εργαζομένων, από τους Εργαζόμενους: Κάνοντας τη Νέα Πραγματικότητα Καλύτερη για Όλους”, η οποία αποτυπώνει τις επιπτώσεις της πανδημίας στην αγορά εργασίας, καθώς και το τι θέλουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.
Η έρευνα, που διενεργήθηκε σε 8.000 άτομα σε 8 χώρες, διαπιστώνει επιτάχυνση της ανισότητας μεταξύ όσων διαθέτουν τις δεξιότητες υψηλής ζήτησης και όσους δεν τις διαθέτουν. “Ένας διαχωρισμός στο ανθρώπινο δυναμικό φαίνεται πιθανός: Εκείνοι με τις δεξιότητες υψηλής ζήτησης που θα ανταποκριθούν στις αμοιβές, θα εργάζονται απομακρυσμένα, για να αποφύγουν τις μετακινήσεις και να παραμείνουν ασφαλείς στο σπίτι και εκείνοι με τις φθίνουσες σε ζήτηση δεξιότητες, που η εργασία τους απαιτεί τη μετακίνηση τους στον χώρο εργασίας και υπόκεινται σε ακόμη μεγαλύτερη έκθεση”.
Σχεδόν όλοι οι εργαζόμενοι (94%), που συμμετείχαν στην έρευνα, ανησυχούν σχετικά με την επιστροφή τους στον χώρο εργασίας. Στο μεταξύ, οι περισσότεροι εργαζόμενοι πιστεύουν ότι η κρίση του COVID-19 σηματοδοτεί το τέλος της πλήρους απασχόλησης στο γραφείο και αναζητούν ένα “υβριδικό” μοντέλο, που συνδυάζει την εργασία και το σπίτι.
Ωστόσο, το πώς αισθάνονται οι εργαζόμενοι για την επιστροφή στο χώρο εργασίας ποικίλλει ανάλογα με το φύλο και το στάδιο της επαγγελματικής καριέρας. Για παράδειγμα, οι Gen Z είναι πιο πρόθυμοι να επιστρέψουν στον χώρο εργασίας για να αναπτύξουν την καριέρα τους και να κοινωνικοποιηθούν περισσότερο (51%), ενώ οι Millennials είναι λιγότερο θετικοί (38%).
Οι Gen X εκτιμούν ιδιαίτερα την παρουσία τους στον χώρο εργασίας για την καλύτερη συγκέντρωση τους και αποτελεσματική συνεργασία, μακριά από τις ευθύνες του νοικοκυριού. Οι Boomers (34%) επιλέγουν ως κύριους λόγους επιστροφής στον χώρο εργασίας την κοινωνικοποίηση και την συνεργασία.
Σχεδόν οι μισοί άνδρες συμμετέχοντες (46%) αισθάνονται θετικά για την επιστροφή στον χώρο εργασίας, συγκριτικά με το ένα τρίτο των γυναικών (35%) να αισθάνεται το ίδιο. Οι γυναίκες αναφέρουν ότι αισθάνονται πιο ανήσυχες ή νευρικές για την επιστροφή τους.
Τόσο οι άνδρες, όσο και οι γυναίκες, κατατάσσουν στα κορυφαία οφέλη της εργασίας από το σπίτι, το να μην χρειάζεται να μετακινούνται και να έχουν ευελιξία, ώστε να εργάζονται όποτε τους είναι πιο βολικό.
