Σχεδόν τέσσερα λεπτά είναι αρκετά για να αφυπνίσουν, να ταρακουνήσουν την κοινωνία, να φέρουν ξανά στην επιφάνεια ένα σημαντικό θέμα που αφορά χιλιάδες συμπολίτες μας. Μέσα σε λίγα λεπτά, «ο αδερφός μου», μας παραδίδει ένα μάθημα ζωής, ανθρωπιάς και – σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που διανύουμε – μας αποδεικνύει ότι μία ιστορία δεν έχει ποτέ μία ανάγνωση.

Η ταινία μικρού μήκους, υπό τον τίτλο «Ο αδερφός μου», καταδεικνύει πόσο αφιλόξενες είναι οι ελληνικές πόλεις για τα άτομα με αναπηρία. Όμως ξεκινάει κάπως… ανάποδα. Στα πρώτα λεπτά, πρωταγωνιστής είναι ένας νεαρός ο οποίος κρατάει ένα λοστό και σπάει ό,τι βρίσκει στο πέρασμά του. Στον αντίποδα άνθρωποι πίνουν τον καφέ τους, περπατούν βιαστικά, αυτοκίνητα περνούν γρήγορα υπό το φως των χριστουγεννιάτικων στολιδιών.

Ο νεαρός καταλήγει μπροστά από ένα αυτοκίνητο το οποίο χτυπά με μανία με τον λοστό. Αμέσως οι περαστικοί τον πετούν κάτω, τον χτυπούν και τον ακινητοποιούν. Στη συνέχεια οδηγείται στο αστυνομικό τμήμα. Εκεί όμως που ο θεατής σκέφτεται ότι προκάλεσε την αντίδραση αυτή, ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας.