Τι είχες δηλώσει πριν Χ χρόνια σ’ εκείνο το ρημάδι το μηχανογραφικό; Ε, καμία σχέση. Το να μην ταυτίζονται οι σπουδές σου με το επάγγελμά σου δεν είναι απαραίτητα μια αφόρητη κατάσταση. Ίσα ίσα που σε κάποιους βγαίνει σε καλό. Ωστόσο, υποτίθεται πως σπουδάζουμε κάτι που θέλουμε πραγματικά και ταιριάζει στις κλίσεις και τις ικανότητές μας. Ίσως για ένα διάστημα να έχει συμβεί σε όλους. Αν όμως πιάνεις τον εαυτό σου να μετανιώνει και να κάνει αρνητικές σκέψεις γι’ αυτή την αναντιστοιχία, σημαίνει ότι οι λόγοι για τους οποίους κατέληξες να κάνεις αυτή την όχι και τόσο σχετική δουλειά, δε σε καλύπτουν.

Παλεύεις για να παραμείνεις απλώς μέτριος

Οι άνθρωποι συνήθως απολαμβάνουν τα πράγματα στα οποία είναι καλοί. Αν δεν αποδίδεις όσο πρέπει, υπάρχει τεράστια πιθανότητα να φταίει το ότι κατά βάθος δε γουστάρεις αυτό που κάνεις, είτε γιατί δεν έχεις κίνητρο, είτε γιατί δεν είσαι «γεννημένος» γι’ αυτή τη δουλειά. Μια επισήμανση: τα επαγγέλματα με χαμηλό status δεν είναι αναγκαστικά και τα λιγότερο απολαυστικά. Μπορεί, για παράδειγμα, να επέλεξες τη δουλειά σου αποκλειστικά με βάση τις οικονομικές απολαβές ή τη φήμη που υπόσχεται. Δεκτό, αλλά μάλλον το πράγμα δεν πάει όπως το είχες σχεδιάσει. Και στην τελική, δεν μπορούμε να είμαστε όλοι καλοί σε όλα.

Δεν την απολαμβάνεις καθόλου

Οk, κανένας νορμάλ άνθρωπος δεν πετάει τη σκούφια του σε καθημερινή βάση πηγαίνοντας στη δουλειά. Μιλάμε όμως για κάτι που απασχολεί τουλάχιστον το 1/3 της ημέρας σου, το οποίο μεταφράζεται σε 2.112 ώρες απασχόλησης το χρόνο (ιδανικά). Αν δεν αγαπάς τη δουλειά σου, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην είσαι ευτυχισμένος όσο καλά κι αν πηγαίνουν τα πράγματα στους άλλους τομείς της ζωής σου. Στην περίπτωση λοιπόν που σ’ αρέσει το αντικείμενο, αλλά ασφυκτιάς στο χώρο εργασίας, άρχισε να στέλνεις βιογραφικά στους ανταγωνιστές. Αν δεν σ’ αρέσει ούτε αυτό, βαλ’ τα κάτω και σκέψου αν αξίζει να πιέζεσαι τόσο για κάτι που σε κάνει δυστυχισμένο, μόνο και μόνο επειδή σου δημιουργεί μια επίφαση ασφάλειας.

Έχεις εξαντλήσει ό,τι υπάρχει σε άδεια (κανονική / αναρρωτική / της σημαίας)

Πότε η γιαγιά σου έσπασε το πόδι της, πότε έχεις πυρετό, πότε σου ‘σκασε το λάστιχο. Συστηματικά, ψάχνεις χίλιες δύο αφορμές για ν’ αποφύγεις τη δουλειά. Κάθε μέρα μετράς τις ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα για ν’ απαλλαγείς απ’ αυτό το θλιβερό μαρτύριο. Όταν η θέση στο γραφείο σου είναι κενή, οι συνάδελφοί σου κάνουν όλοι την ίδια τη σκέψη: «πάλι αρρώστησε ο μπαγάσας!». Το να πάρεις μια άδεια «από τη σημαία» μια στο τόσο είναι νορμάλ, αλλά το να «αρρωσταίνεις» τρεις φορές το μήνα, δεν σε τιμά – κανείς δεν θα σκεφτεί πως δε σ’ αρέσει αυτό που κάνεις, και όλοι θα σε πουν «τεμπέλη», το οποίο είτε σ’ ενδιαφέρει είτε όχι, είναι πλήγμα για το επαγγελματικό σου image. Φύγε από ‘κει μέσα πριν σε διώξουν, δεν είναι χαζοί οι άνθρωποι.

Αποφεύγεις οποιαδήποτε ευθύνη

Όταν προκύπτει νέα δουλειά, η πρώτη σου σκέψη είναι να κρυφτείς κάπου για να μη σου πέσει ο κλήρος της ανάθεσης. Στην ιδέα και μόνο ότι η δουλειά σου θα σου απορροφά ακόμα περισσότερο χρόνο και ενέργεια, θες να πηδήξεις από το παράθυρο. Γενικώς δεν βλέπεις καμία προοπτική σ’ αυτό που κάνεις, όχι τόσο γιατί δεν υπάρχει, όσο γιατί δεν θες να υπάρξει.

Δε σ’ αρέσει να μιλάς γι’ αυτή

Δεν έχεις χειρότερο από το να σου απευθύνουν την ερώτηση «τι δουλειά κάνεις»; Αν είσαι εσωστρεφής τύπος απαντάς όσο πιο σύντομα γίνεται και αλλάζεις θέμα. Αν είσαι εξωστρεφής, δεν χάνεις την ευκαιρία να περιγράψεις το δράμα που σου έχει λάχει να ζεις. Ζεις είπαμε; Α, ναι. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή.